Μαμά παιδιού που ασχολείται με το ποδόσφαιρο “απλώνει” τις σκέψεις...
Το event της Henkel για του DIXAN την περασμένη Πέμπτη, με θέμα το bullying στους χώρους άθλησης και με μήνυμα “Παίξε καθαρά” είναι και ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο αυτό που κάνω: γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζω ανθρώπους που με ταρακουνούν με τις γνώσεις τους και τα βιώματά τους.
Ως μαμά παιδιού που ασχολείται με το ποδόσφαιρο θα ήταν υποκριτικό να μην σου αναφέρω τι γίνεται μόλις οι γονείς και συνήθως οι μπαμπάδες, πατάνε το πόδι τους στην προπόνηση ή σε αγώνα όπου συμμετέχουν τα βλαστάρια τους. Μία λέξη θα σου πω: ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.
Έχω δει γονείς να εκφοβίζουν το παιδί τους για να είναι καλός και να βάλει γκολ γιατί αλλιώς θα υπάρξουν συνέπειες. Έχω δει μπαμπά να ουρλιάζει στον γιο του γιατί είχε μία άσχημη μέρα εντός του γηπέδου και ο μπαμπάς – coach δεν ήταν ευχαριστημένος με την απόδοσή του. Ήμουν μάρτυρας ξύλου μεταξύ γονιών, διαιτητών και προπονητών για ένα φάουλ που δεν δόθηκε σε οκτάχρονα!!!
Πώς γίναμε έτσι μωρέ; Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά να είναι απλώς παιδιά και να παίζουν; Είναι τέτοια η ανάγκη μας για αποδοχή και αναγνώριση που νομίζουμε ότι ζούμε σε φαβέλες και θα σωθούμε μόνο αν στους κόλπους μας έχουμε και θα αναδείξουμε τον επόμενο Μέσι; Γιατί δεν το κάνουμε και στο μπαλέτο της κόρης μας αυτό; Γιατί δεν το κάνουμε στη ρυθμική; Γιατί δεν πάμε έξω από τη σχολή να φωνάζουμε στο παιδί μας “πιο ψηλά το πόδι”, “μην λυγίζεις τα χέρια”; Και εκεί τα παιδιά μας δεν συμμετέχουν; Γιατί μας βγαίνει το οπαδικό, το βίαιο, το σκληρό σε αγώνες μεταξύ δεκάχρονων; Γιατί ξαφνικά γινόμαστε προπονητές, αθλητικοί παράγοντες και διαιτητές σε παιδικά παιχνίδια;
Οφείλουμε να βλέπουμε τον προπονητή που του εμπιστευθήκαμε το παιδί μας ως δάσκαλο που του μαθαίνει κάτι. Μας φαντάζεσαι όλους τους γονείς να πηγαίναμε έξω από τις τάξεις των παιδιών μας και να φωνάζαμε “είναι γράμματα αυτά;”, “γιατί δεν διαβάζεις σωστά;”, “γιατί δεν σηκώνεις το χέρι σου να πεις μάθημα;”…Όπως εμπιστευόμαστε τις διαδικασίες του σχολείου έτσι ακριβώς πρέπει να σεβόμαστε και την ακαδημία που έχουμε επιλέξει. Προσοχή μεγάλη!
Δεν είναι όλοι οι προπονητές επαγγελματίες και σίγουρα δεν είναι όλοι σωστοί. Οπότε αυτό που πρέπει να κάνουμε ως γονείς είναι έρευνα για το ποιόν των προπονητών και το ήθος αλλά και ύφος της κάθε ακαδημίας και μετά να εμπιστευτούμε τα παιδιά μας εκεί και εμείς να μην ανακατευτούμε ξανά… τουλάχιστον όχι σαν χούλιγκαν!
Tip of the Day: Αυτό το φαινόμενο πρέπει να σταματήσει και αν όχι να μην έρχεσαι αγαπητέ ούτε στους αγώνες ούτε στις προπονήσεις!
Το παιδί σου σού φωνάζει:
“Αν νομίζεις ότι πάντα πρέπει να είμαι ο καλύτερος, μην έρθεις!
Αν για σένα το αποτέλεσμα είναι το πιο σημαντικό πράγμα, μην έρθεις!
Αν πας να φωνάξεις στον διαιτητή κάθε φορά που πιστεύεις ότι κάνει λάθος, μην έρθεις!
Αν δεν το αντέχεις να κάθομαι στον πάγκο, μην έρθεις!
Αν είναι να θυμώνεις κάθε φορά που κάνω λάθος, μην έρθεις!
Αν έρθεις έλα να το απολαύσεις.
Απλά θέλω να παίζω χαρούμενος και να σε βλέπω χαρούμενο”!
Γράφει η Claire
