Από μια συγκεκριμένη ηλικία και μετά οι γονείς καλούνται να “διαβάσουν” τα θέλω των παιδιών τους και να καταλάβουν πού έχουν έφεση και κλίση, σε συνδυασμό πάντοτε με συζήτηση μαζί τους. Υπάρχουν δεκάδες εξωσχολικές δραστηριότητες, αθλήματα και ασχολίες με τις οποίες τα παιδιά, μέσω των εκάστοτε παιδαγωγών, αποκτούν καινούργιες εμπειρίες, συνεχίζουν να δημιουργούν την προσωπικότητά τους και ανακαλύπτουν έναν καινούργιο κόσμο.
Τα αθλήματα είναι μια από τις πρώτες επιλογές γονέων και παιδιών για ενασχόληση, με τους γονείς να παραδίδουν τη σκυτάλη στον προπονητή. Ποιος είναι όμως ο ρόλος ενός προπονητή; Ποια η σύγχρονη μέθοδος της προπονητικής διαδικασίας και ποιοι οι στόχοι; Πόσο σημαντική είναι η σχέση των προπονητών με τα παιδιά και τι στάση πρέπει να κρατούν οι γονείς; Είναι κάποιες από τις απορίες που γεννιούνται και που μόνο μια συζήτηση με έναν προπονητή θα τις έλυνε.
Ο Άγης Μερεμέτης είναι προπονητής των τμημάτων υποδομής της ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, και συγκεκριμένα των τμημάτων U11 και U10, δηλαδή παιδιών ηλικίας κάτω των 11 και των 10 ετών. Απόλυτα κατάλληλος για την κουβέντα μας, τον βρήκαμε, τον ρωτήσαμε και, φυσικά, μας απάντησε.
Ανάμεσα σε ένα ομαδικό και σε ένα ατομικό άθλημα υπάρχει διαφορά όσον αφορά την προπονητική διαδικασία;
Ναι, φυσικά και διαφοροποιείται η προπονητική διαδικασία ανάλογα με την ομαδική ή αντίστοιχα την ατομική φύση του κάθε αθλήματος. Στα ομαδικά αθλήματα μας ενδιαφέρει και η εξέλιξη κάθε ατόμου ξεχωριστά αλλά και η ομαδικότητα, προσπαθώντας να «παντρέψουμε» αυτές τις δυο έννοιες. Η διαδικασία αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα είναι πολλές και οι δυσκολίες που εμπεριέχει.
Στα ατομικά αθλήματα αυτό προφανώς και δεν ισχύει, οπότε οι προπονήσεις διαφέρουν, αλλά και η σχέση με τον προπονητή αποκτά διαφορετική υπόσταση. Ο αθλητής βρίσκεται στο κέντρο των πάντων, αναγκαστικά ανταγωνίζεται μόνο τον εαυτό του και δεν έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο, πράγμα που του γεννά διαφορετικά συναισθήματα.
Πιστεύετε ότι ένα ομαδικό άθλημα είναι καλύτερο για το παιδί από ένα ατομικό, και αν ναι, γιατί;
Έχοντας δοκιμάσει και ομαδικά και ατομικά αθλήματα, τάσσομαι ξεκάθαρα υπέρ των ομαδικών. Όταν κάποιοι ασχολούνται με ένα ομαδικό άθλημα, θα συναναστραφούν αναπόφευκτα με νέα άτομα, με πολλά από τα οποία ενδέχεται να γίνουν πολύ καλοί φίλοι. Στη διάρκεια του παιχνιδιού οι παίχτες συνεργάζονται μεταξύ τους και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, λειτουργώντας σαν “ένα”. Έτσι, ο καθένας έχει το αίσθημα ότι ανήκει σε ένα σύνολο και αυτό προκαλεί ικανοποίηση και χαρά. Στο τέλος, είτε χάσουν είτε κερδίσουν, οι παίχτες μοιράζονται εμπειρίες και έντονα συναισθήματα, και αυτό τους οδηγεί στο να δεθούν ακόμα περισσότερο. Επίσης, στα ομαδικά αθλήματα οι παίχτες πρέπει να περιορίζονται στον ρόλο τους και να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων ή της κακής απόδοσης όλης της ομάδας, ακόμα και αν οι ίδιοι έχουν πολύ καλή απόδοση, πράγμα που επίσης αποτελεί μεγάλο μάθημα. Τέλος, η παρουσία πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων στον ίδιο χώρο αποτελεί πρόκληση για τον προπονητή όσον αφορά τη διαχείρισή τους.
Ο ρόλος ενός προπονητή είναι και παιδαγωγικός, ώστε να βελτιώνει το παιδί και πνευματικά εκτός από αθλητικά;
Ο ρόλος του προπονητή είναι πρώτα απ’ όλα παιδαγωγικός, με την εξέλιξη των παιδιών στο άθλημα που εξασκούν να έπεται στην ιεραρχία. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει ένα τέτοιο ρόλο πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες, αλλά αν οι ηθικές του αρχές και αξίες είναι συμπαγείς και οι προθέσεις του καλές, σίγουρα θα καταφέρει να βάλει ένα λιθαράκι που θα βοηθήσει στην πολύπλευρη ανάπτυξη και πρόοδο των παιδιών.
Στόχος του προπονητή είναι να περαστούν κοινωνικά μηνύματα (για παράδειγμα η ξεκάθαρη στάση κατά της βίας και του ρατσισμού), καθώς και να τονιστεί η σημαντικότητα της παιδείας και της μόρφωσης, ενώ έννοιες όπως η “αυτοπροβολή” και «η νίκη με κάθε κόστος» δεν πρέπει να υπάρχουν στο λεξιλόγιό του.
Ποιες είναι οι μέθοδοι που χρησιμοποιείτε ως προπονητής ποδοσφαίρου;
Στο κομμάτι της μεθοδολογίας δεν θα σταθώ καθόλου στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, αλλά και πάλι θα αναφερθώ στο – ζωτικής σημασίας- παιδαγωγικό και ψυχολογικό. Σε ένα ιδανικό σενάριο, στοχεύουμε στη δημιουργία ενός αισιόδοξου και θετικού περιβάλλοντος χωρίς αρνητική κριτική, το οποίο θα αφήνει τα παιδιά να είναι παιδιά, θα ενθαρρύνει την ελεύθερη έκφραση και θα συνδυάζει τη διασκέδαση με τη δίψα για μάθηση, με το σεβασμό να υπάρχει πάντοτε.
Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν πολλά «πρέπει», ούτε στρατιωτική πειθαρχία. Το ζητούμενο είναι τα παιδιά να επιλέγουν τα ίδια αυτό που κρίνουν πως είναι σωστό και εμείς απλά τα καθοδηγούμε προς την κατεύθυνση που έχουμε αποφασίσει πως μας εκφράζει. Σε αυτό φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο και ο σύλλογος, υπό τη σκέπη του οποίου λειτουργούμε.
Προπονείτε παιδιά και μάλιστα σχετικά μικρής ηλικίας. Θεωρείτε ότι πρέπει να “διαβάζετε” ξεχωριστά το κάθε παιδί, ανάλογα δηλαδή με τον χαρακτήρα του, για να αποδώσει τα μέγιστα και σε ομαδικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο;
Φυσικά και πρέπει να δίνουμε τεράστια σημασία στο κάθε παιδί ξεχωριστά και να ξέρουμε πολύ καλά από τι υπόβαθρο προέρχεται, έτσι ώστε να μπορούμε να το βοηθήσουμε όπου χρειάζεται. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να το “αγγίξουμε” εις βάθος, δίνοντάς του ό,τι χρειάζεται για να νιώσει καλά. Σαν αποτέλεσμα, θα δούμε πως έτσι θα ευχαριστιέται το χρόνο που περνάει μαζί με εμάς και την υπόλοιπη ομάδα, και θα φτάσει στο σημείο να αποδώσει πραγματικά στο επίπεδο που μπορεί, ανεβάζοντας και το συνολικό επίπεδο.
Ποια θεωρείτε ότι πρέπει να είναι η σωστή επικοινωνιακή σχέση του προπονητή με τους γονείς των παιδιών;
Ο προπονητής πρέπει να διατηρεί μόνο τυπικές και «επαγγελματικές» σχέσεις με τους γονείς. Ειδικά στις μικρές ηλικίες σίγουρα θα αναγκαστεί να μιλήσει λίγο παραπάνω μαζί τους, καθώς οφείλει να γνωρίζει τα πάντα για κάθε παιδί, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που γεννώνται από όσα συμβαίνουν στο οικογενειακό ή σχολικό του περιβάλλον, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται χωρίς να ξεπερνιούνται τα όρια.
Ποιος ο ρόλος των γονέων στη ζωή των παιδιών και πως επηρεάζει την πορεία τους στον αθλητισμό;
Παρατηρείται πως ένα από τα μεγαλύτερα ‘’προβλήματα’’ είναι οι γονείς και η επιρροή που ασκούν στα παιδιά. Οφείλουμε όλοι μας να καταλάβουμε πως τα όνειρα του γονέα πολλές φορές δεν συμπίπτουν με τα όνειρα του παιδιού, και πως ο κάθε άνθρωπος είναι πρωταγωνιστής στη δική του ζωή. Οι νεαροί αθλητές θέλουν να παίξουν, να εκφραστούν, να διασκεδάσουν και να προοδεύσουν χωρίς να αισθάνονται πίεση και χωρίς να ζουν υπό το άγχος που τους προκαλεί η διαρκής κριτική των γονέων τους.
Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, και οφείλουμε να τα υπερασπιζόμαστε, αφήνοντάς τα να είναι ο εαυτός τους. Ας θυμόμαστε λοιπόν, πως στο σπίτι έχουμε την καθοδήγηση των γονέων, στο σχολείο μας κατευθύνουν οι δάσκαλοι και στον αθλητισμό οι προπονητές. Αν οι ρόλοι είναι διακριτοί, τότε θεωρώ πως τα πράγματα θα εξελιχθούν καλύτερα για όλους.
Πηγή: flowmagazine.gr
