Είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο να είσαι έφηβος, να πρέπει να συνδυάσεις το σχολείο με το ποδόσφαιρο, να είσαι πειθαρχημένος και να πρέπει παράλληλα να βρεις την γραμμή που θα χωρίζει ουσιαστικά τους προπονητές από τους γονείς του, καθώς και οι δύο θέλουν σαφώς το καλό σου.
Τα γήπεδα όπου παίζουν τα τμήματα των Ακαδημιών δεν έχουν, κακώς, αρκετό κόσμο. Στις κερκίδες βρίσκονται οι γονείς και οι συγγενείς των νεαρών ποδοσφαιριστών που θέλουν να τους δουν να προοδεύουν και να τους βοηθήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Το θέμα βέβαια είναι ένα, κατά πόσο με όλα όσα κάνουν κάνουν καλό ή κακό στα ίδια τους τα παιδιά.
Πολλές φορές βλέπουμε γονείς να κάνουν τους προπονητές στην κερκίδα, να φωνάζουν και να προσπαθούν να επηρεάσουν τις κινήσεις των παιδικών, εκνευρίζοντας τους προπονητές.
Πολλές ομάδες έχουν καταφέρει να τους περιορίσουν, καθώς διοργανώνουν συναντήσεις, στις οποίες μοιράζεται σε όλους ο… άγραφος νόμος των Ακαδημιών.
Εκεί τα πράγματα γίνονται καλύτερα, καθώς τουλάχιστον την ώρα των αγώνων και των προπονήσεων δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τους προπονητές που να επηρεάζουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, ωστόσο… μπάλα παίζεται και στο σπίτι.
Είναι λογικότατο οι γονείς να συζητούν με τα παιδιά για όλα όσα συμβαίνουν. Είναι λογικότατο να θέλουν με κάθε τρόπο να δουν τα παιδιά τους να προοδεύουν και να πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Είναι λογικότατο να δίνουν τις δικές τους συμβουλές, άλλωστε οι γονείς είναι αυτοί που δίνουν τις σωστές βάσεις στα παιδιά.
Όμως είναι παράλογο ένας γονιός να θεωρεί ότι είναι προπονητής. Είναι παράλογο να φουσκώνει το μυαλό του παιδιού του και να τον κάνει από τα 16 του να νομίζει ότι είναι ο Μέσι. Είναι παράλογο να προσπαθεί να το κάνει να μην ακούει τον προπονητή του ή τους υπεύθυνους, αλλά μόνο τον ίδιο τον γονιό.
Για πολλούς όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά, αλλά πιστέψτε με συμβαίνουν σε όλα τα γήπεδα των Ακαδημιών και σε όλους στους συλλόγους και αποδεικνύουν ότι οι γονείς παίζουν τεράστιο ρόλο στην πορεία ένας ποδοσφαιριστή.
ΤΟ… ΚΑΛΆΜΙ ΠΕΡΝΆΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ
Όλα αυτά δεν επηρεάζουν μόνο στην φάση των Ακαδημιών τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, καθώς παίζουν ρόλο και στην μετέπειτα πορεία τους.
Η οικογένεια είναι αυτή που πρέπει να βοηθήσει κάθε πιτσιρικά να κρατήσει χαμηλά την μπάλα. Να μάθει να δουλεύει χωρίς να ξεφεύγει. Οι γονείς είναι αυτοί που πρώτη θα δουν αλλαγή συμπεριφοράς στο παιδί τους και θα πρέπει να το επαναφέρουν.
Και επειδή για όλα υπάρχει ένα παράδειγμα, θα αναφερθώ στον νεαρό ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, Κωνσταντίνο Γαλανόπουλο, ο οποίος εφέτος ζει το όνειρό του και έχει κερδίσει μόνιμη θέση στην πρώτη ομάδα της Ένωση.
Με κάτω το κεφάλι δεν έχει ξεφύγει ούτε λεπτό και συνεχίζει να δουλεύει σκληρά, γνωρίζοντας καλά ότι ναι μεν ζει το όνειρό του, αλλά τίποτα άλλο δεν πρέπει να αλλάξει στον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του.
Στην οικογένειά του ποτέ δεν του φούσκωσαν το μυαλό, ποτέ δεν προσπάθησαν να τον κάνουν υπερπαίκτη. Τον έβλεπαν να προοδεύει εντός αγωνιστικού χώρου και ήταν χαρούμενοι. Τον βλέπουν και τώρα, τον χαίρονται και χαίρονται με την χαρά του, αλλά είναι δίπλα του και του δείχνουν τον σωστό δρόμο ώστε ποτέ να μην ξεφύγει.
Επιμέλεια: Μαρία Τσίχλα
