Το γράμμα του 16χρονου τερματοφύλακα Χουάν Χουνκέρα, ο οποίος αγωνίζεται σε ομάδα μικρής κατηγορίας στο τοπικό πρωτάθλημα της Ανδαλουσίας, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Nueva Espana”.
Αναλυτικά:
Ο γιος σου δεν είναι ο Μέσι. Μεταξύ άλλων διότι αν ο γιος σου ήταν ο Μέσι, θα έπαιζε στη Μπαρτσελόνα. Ο γιος σου παίζει στην ομάδα του σχολείου ή της γειτονιάς. Προπονητής του είναι ο Πέπε, ο Μπόρχα, ο Μάρκος και όχι ο Λουίς Ενρίκε. Ακόμα, βέβαια, κι έτσι, ακόμα κι αν ξέρεις ότι ο γιος σου δεν είναι ή δεν θα γίνει ένας παίκτης επιπέδου εθνικής ομάδας, εσύ πιστεύεις ότι είναι ο Μέσι. Και υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο: θέλεις να τον κάνεις να πιστέψει ότι είναι. Πηγαίνεις σε κάθε προπόνησή του υποδεικνύοντάς του τι πρέπει να κάνει, πως πρέπει να παίζει, πως να κλωτσά τη μπάλα. Eσύ ήσουν εκεί και ούρλιαζες όταν ο μικρός Μέσι έπαιζε ένα αδιάφορο παιχνίδι. Σαν να μην μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν ο Πέπε, ο Μπόρχα, ο Μάρκος. Σαν να μην ήξεραν οι προπονητές του ότι ο δικός σου Μέσι κάποια μέρα θα παίξει στη Μπαρτσελόνα.
Θα σου πω κάτι. Ίσως αυτοί οι προπονητές με τους οποίους εσύ εξοργίζεσαι επειδή δεν δίνουν πολύ χρόνο συμμετοχής στον γιο σου, του έχουν διδάξει κάτι που εσύ δεν θα του μάθεις ποτέ, διότι δεν το διαθέτεις. Εσύ δεν έχεις αξίες. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτή τη μιάμιση ώρα που ο γιος σου απολαμβάνει το καλύτερο άθλημα του κόσμου είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Αγνοείς ότι το να τρέχει πίσω από τη μπάλα ως πιτσιρικάς, το να μαθαίνει να νικά, να χάνει, να εκτιμά, να ξεπερνά δυσκολίες ίσως είναι πιο σημαντικό από το να βρεθεί μια μέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να μην φτάσει ποτέ να αγωνιστεί σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά θα έχει μάθει να δίνει το χέρι και να βοηθά έναν συμπαίκτη του να σηκωθεί όταν θα είναι πεσμένος ή θα απλώνει το χέρι του στο διαιτητή στο τέλος κάθε αγώνα. Εσύ δεν ξέρεις τι είναι το ποδόσφαιρο.
Εσύ είσαι σημείο αναφοράς για το μικρό αστέρι σου. Εσύ θα χαμογελάς κάθε φορά που ο μικρούλης σου θα τρέχει προς το μέρος σου για να σου αφιερώσει ένα γκολ. Τώρα σκέψου, αν έχει αυτή την ικανότητα, τι αισθάνεται ο γιος σου κάθε φορά που σε βλέπει σαν ζώο να προσπαθείς να επιτεθείς σε έναν διαιτητή, ο οποίος κάνει απλά τη δουλειά του. Φαντάσου για μια στιγμή τα μάτια ενός 12χρονου, για τον οποίο είσαι πρότυπο, εσύ που θέλεις να του διδάξεις τόσα, να του διδάσκεις τον καυγά με τον πατέρα ενός παιδιού από την αντίπαλη ομάδα.
Το χειρότερο είναι ότι ο γιος σου θα μεγαλώσει έχοντας εκπαιδευτεί να προσβάλει τον διαιτητή, τον συμπαίκτη ή τον αντίπαλο, ότι μπορεί να χτυπά οποιονδήποτε ή ότι δεν χρειάζεται να σέβεται τον προπονητή. Και θα φτάσει στις μεγαλύτερες κατηγορίες να συμπεριφέρεται με άγριο τρόπο. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αυτά, τα βλέπεις κι εσύ να συμβαίνουν κάθε σαββατοκύριακο.
Άνθρωποι όπως εσύ υπάρχουν πολλοί σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα, σε αυτό το άθλημα. Θα έπρεπε όλοι εσείς να νιώθετε ντροπή όταν έρχονται τα παιδιά σας και σας λένε ότι τους απαγόρευσαν να παίξουν ποδόσφαιρο εξαιτίας σας. Στα 16 χρόνια μου έχω παίξει πολύ περισσότερο ποδόσφαιρο από ότι εσύ και σου ζητώ να μην ξαναπατήσει στο γήπεδο, να μάθεις στο γιο σου να ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο και να καταλάβεις ότι πάνω απ’ όλα μέσα από αυτό το άθλημα ο γιος σου μπορεί να μην γίνει τελικά μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά σπουδαίος άνθρωπος. Κι αυτό είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
