Παραχωρώντας συνέντευξη σε τοπικό μέσο, ο πρώην προπονητής της Κέρκυρας κ.Καρπατσέλης μίλησε για όλα τα θέματα που αφορούσαν την θητεία του στην U17 ενώ έκανε και ενδιαφέρουσες…αποκαλύψεις.
Αναλυτικά όλα όσα δήλωσε ο πρώην προπονητής της U17 των “Φαιάκων”:
Βαγγέλη, ένα τέλος συνεργασίας για το οποίο ακούστηκαν πολλά. Η δική σου θέση…
“Όλη η Κέρκυρα γνωρίζει ότι φύγαμε λόγω Βίτσου. Είχε πάρει μια συγκεκριμένη εντολή απ’ το ΔΣ του Ολυμπιακού να στηρίξει, στις εκλογές της ΕΠΣΚ, το ψηφοδέλτιο της ΠΑΕ, δεν το έπραξε και γι’ αυτό το λόγο παύτηκα εγώ απ’ την ΠΑΕ…”
Στις συζητήσεις σου με την ΠΑΕ, την επομένη των εκλογών, τι ειπώθηκε;
“Η ΠΑΕ, απ’ την πλευρά της, έχει δίκιο! Δεν μπορεί ένα συνεργαζόμενο σωματείο να τη βγάζει εκτός στόχων. Υπάρχει ένα ηθικό, αν θες, κομμάτι. Εγώ εμπιστεύτηκα έναν άνθρωπο 70 χρονών, που τον είχα δίπλα μου κι αυτός με πρόδωσε. Τη δουλειά μου, τους υπόλοιπους συνεργάτες μου, μια μεγάλη περιοχή, όπως το Μαντούκι, ένα ιστορικό σωματείο, όπως ο Ολυμπιακός. Κι εγώ πλήρωσα απλά την προδοσία Βίτσου…”
Κάποιοι, πάντως, αναρωτήθηκαν πώς μπορεί εσύ να μην ήξερες τίποτα…
“Προκαλώ όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, να βγούμε δημόσια, όπου θέλει κι όποτε θέλει, να τα πούμε όλα ξεκάθαρα. Με αποδείξεις. Τον προκαλώ…”
Αυτή η φήμη (ότι δηλαδή, ενδεχομένως, να γνώριζες), θεωρείς ότι έχει διαρρεύσει από κάπου τεχνηέντως;
“Μπορεί να είναι και σκόπιμη, για να με βλάψει ως επαγγελματία και ως προσωπικότητα. Αλλά δεν μπορώ να ασχολούμαι με το τι λέει καθένας στο… καφενείο! Αν κάποιος μπορεί να αποδείξει ότι εγώ υπήρξα συνένοχος του Βίτσου, ξαναλέω: τον προκαλώ να τα πούμε δημοσίως!”
Οι παίκτες σου, πώς αντέδρασαν όταν άκουσαν ότι υπάρχει περίπτωση αποχώρησής σου;
“Μέχρι το ματς στην Ξάνθη, άφησα τα προβλήματα έξω απ’ την ομάδα. Τα παιδιά, όμως, καταλάβαιναν ότι κάτι έχει παιχτεί και ότι το ματς στην Ξάνθη ίσως ήταν το τελευταίο του κόουτς. Ορισμένοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτά τα παιδιά ήταν ένα με τον προπονητή. Και δεν είναι θέμα αν είμαι καλός. Αλλά ότι ήμουν ο άνθρωπος που τα έφερε στην ομάδα. Το 80% απ’ αυτά τα παιδιά, τα έχω από 6 ετών. Έχουν “δεθεί”…”.
Απ’ ότι μάθαμε, στην Ξάνθη, τα παιδιά έσπευσαν να σου αφιερώσουν τα γκολ και τον σπουδαίο βαθμό (2-2)…
“Θυμάμαι την τελευταία ομιλία προς τους παίκτες. Πάντα, όταν αναλύουμε το παιχνίδι, στο τέλος ζητάω και τη γνώμη των παικτών. Ρώτησα, λοιπόν, τους αρχηγούς αν ήθελαν να πουν κάτι. Όλοι, με μια φωνή, είπαν “κόουτς, εμείς θα μιλήσουμε αύριο”. Toπαιχνίδι αυτό, ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει στην καριέρα μου, απ’ το ’99, που κάνω αυτή τη δουλειά. Με δυνάμωσε και σαν άνθρωπο και σαν προπονητή. Δεν παίζαμε με καμιά… ομαδούλα! Αλλά με μια ομάδα, που με νίκη πλησίαζε τον πρώτο ΠΑΟΚ στον πόντο και πριν, όλοι μας είχαν για… πολλά! Σε κάθε φάση, τα παιδιά μάτωναν! Το πρώτο γκολ, έσπευσαν να μου το αφιερώσουν, φωνάζοντας με κραυγές “είμαστε μαζί σου”, χωρίς, το ξαναλέω, να έχει πει κανείς από το επιτελείο το παραμικρό. Στο δεύτερο, συγκλονιστικές στιγμές… Ήρθαν όλοι πάνω μου κλαίγοντας! Είναι ευλογία που το έζησα. Όπως μου έκανε εντύπωση, μετά το ματς, ο Νίκος ο Κεχαγιάς, ο διευθυντής της Ξάνθης. Ήρθε να μας δώσει συγχαρητήρια και δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Με ρώτησε “έχει γίνει κάτι; Φεύγετε απ’ την ομάδα;””
Πες μου γι’ αυτή τη φουρνιά…
“Αυτά τα παιδιά, δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα τους, γιατί, πέρα από πολύ καλά παιδιά, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Κέρκυρα. Και ο διάδοχός μου, θα πρέπει να τα προσέξει. Αν θέλουμε να βγάλουμε Κερκυραίους ποδοσφαιριστές, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αυτά τα παιδιά, έχουν τα εχέγγυα να φορέσουν επαγγελματική φανέλα.”
Τα παιδιά έδειξαν τι ήθελαν. Η ΠΑΕ, πάλι, αποφάσισε κάτι άλλο. Θεωρείς ότι, η οπτική των παιδιών, έπρεπε να αξιολογηθεί περισσότερο;
“Εγώ πίστευα ότι μπορούσαμε να τελειώσουμε, κατ’ αρχήν, τα δύσκολα παιχνίδια, που υπήρχαν μπροστά μας. Και από εκεί και πέρα, με καθαρό, πλέον, μυαλό, να βρίσκαμε μια λύση. Επαναλαμβάνω ότι εκεί που η ΠΑΕ έχει δίκιο και δεν το αμφισβητεί κανείς –πρώτος εγώ-, είναι το ηθικό κομμάτι που προανέφερα, με την αθλιότητα Βίτσου. Από εκεί και πέρα, εμένα απλά με ενδιαφέρει να μη διαλυθεί αυτή η ομάδα. Θα είναι κρίμα. Κι ελπίζω να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον, δίχως το… άγχος κανενός Βίτσου, ώστε να τελειώσουμε αυτό το έργο που αφήσαμε στη μέση…”
Το φοβάσαι;
“Μ’ αυτά τα παιδιά περάσαμε δύσκολα. Μέχρι να μάθουμε την κατηγορία… Πίστευα ότι στα τρία ματς που υπήρξαν μπροστά, εάν μέναμε, θα ήταν δύσκολο να χάσουμε. Γιατί τα παιδιά θα έπαιζαν όλο και περισσότερο, είχαμε φτιάξει αποδυτήρια, κλίμα. Ο νέος προπονητής πρέπει να μπει στο δικό τους το κομμάτι. Να τους αγγίξει. Εγώ τους ήξερα. Αν το πετύχει αυτό, θα έχει επιτυχία. Αν δεν το πετύχει, φοβάμαι…”
Με τον υπεύθυνο των «μικρών» της ΠΑΕ, τον κ. Χρυσικόπουλο, πώς ήταν η συνεργασία σας;
“Ο κ. Χρυσικόπουλος δεν ενεπλάκη ποτέ με την U17. Τον ενημέρωνα καθημερινά, όπως είχα υποχρέωση, σεβόμενος την ιεραρχία, αλλά, για δικούς του λόγους, είχε δώσει έμφαση στην U20.”
Με γονείς απ’ τα παιδιά, θεωρώ δεδομένο ότι μίλησες. Τι εισέπραξες;
“Απ’ τη στιγμή που ανακοινώθηκε η λύση της συνεργασίας, έσπασε το τηλέφωνό μου! Όλη η Ακαδημία, οι γονείς είναι δίπλα μου. Εγώ τους είπα δυο πράγματα: “Να είστε ήρεμοι. Υπάρχει μέλλον. Σήμερα είναι ο Καρπατσέλης, αύριο δεν είναι. Έτσι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο”. Από εκεί και πέρα, είμαι μαζί τους, αλλά δεν είμαι κοντά τους. Mπορεί αύριο το πρωί να μ’ έχουν ξεπεράσει. Να με ξεχάσουν, δε νομίζω (γελάει). Θα πρέπει, όμως, με νηφαλιότητα να βρεθεί μια λύση, να μην “καταστραφούν” αυτά τα παιδιά. Αυτό αποτελεί προτεραιότητα: τα παιδιά…”
“Αυτούς τους έξι μήνες, με πολλά προβλήματα, καταφέραμε να φτιάξουμε ΟΜΑΔΑ. Με αποδυτήρια, συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, πολύ καλή, καθημερινή προπόνηση.
Στα παιδιά τα παρείχαμε όλα. Εκτός από προπονητής, ήμουν ο φροντιστής τους, ο οδηγός τους, ο παιδαγωγός τους, ο φίλος τους. Ήμαστε δίπλα τους. Κι εγώ και οι συνεργάτες μου. Όλο αυτό το κλίμα δε φτιάχνεται μόνο του. Ούτε τυχαία.
Πετύχαμε ορισμένα σημαντικά πράγματα: κατ’ αρχήν, παραδίδουμε μέλλον – 13 παίκτες είναι γεννημένοι το 2001, με την προοπτική, αν η “μεγάλη” ομάδα παραμείνει στη SuperLeague, να υπάρξει έτοιμος κορμός για τη συνέχεια. Πλην άλλων, άλλωστε, είχαμε δυνατό σκάουτινγκ, ώστε η ομάδα να στελεχωθεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι εντός κι εκτός Κερκύρας.
Ήδη, ο Κώστας Χριστοφοράκης (σ.σ. τεχνικός της U20) έχει δει τη δουλειά μας κι έχει ξεχωρίσει παιδιά, π.χ., του 2000, που μπορούν του χρόνου να στελεχώσουν την ομάδα Νέων, χωρίς… ψαξίματα αλλού.
Μετά, έχουμε ήδη δύο διεθνείς: τον Αλέξανδρο Τσάνη και τον Γιώργο Μποντίνι. Και θα υπάρξουν κι άλλες κλήσεις. Σε επίπεδο, πάλι, αποτελεσμάτων, παρά την απειρία, πήγαμε στο Αγρίνιο, στη Λάρισα, πήραμε αποτέλεσμα. Στην Ξάνθη, το ίδιο. Δυστυχώς, δεν μας άφησαν να υλοποιήσουμε το έργο μας, αλλά, εάν μιλάμε για παραγωγή παικτών, έχω πετύχει 100%, γιατί παραδίδω μια ομάδα έτοιμη.”
Η επόμενη μέρα πώς σε βρίσκει;
“Θα ηρεμήσω, θα σκεφτώ. Προπονητικά, ήδη έχω κάποιες επαφές με άλλες ομάδες. Το κύριο μέλημά μου, ωστόσο, αυτή τη στιγμή, είναι η Σχολή μου – της οποίας και είμαι ο ιδιοκτήτης (σ’ αυτό, άλλωστε, το επίπεδο, η συνεργασία μου με την ΠΑΕ παραμένει σταθερή). Να τη βελτιώσω, όσο περισσότερο, μέρα με τη μέρα, σε επίπεδο εγκαταστάσεων, συνθηκών δουλειάς (κυρίαρχος σκοπός μου) συν, φυσικά, να συνεχίσουμε αυτό που καταφέρνουμε κάθε χρόνο: να έχουμε καλά αγωνιστικά τμήματα…”
Θέμα λύσης της συνεργασίας με την ΠΑΕ σε επίπεδο Σχολής, υφίσταται;
“Δεν υπάρχει θέμα. Η συνεργασία της ΠΑΕ με την Ακαδημία του Βαγγέλη Καρπατσέλη ισχύει ως τις 30/6/2018. Οι γονείς των παιδιών, γνωρίζουν ότι η δουλειά γίνεται από εμένα και τους συνεργάτες μου. Τώρα, αν στην πορεία δούμε ότι στην ΠΑΕ δεν αρέσει αυτό που γίνεται, θα μιλήσουμε με τους συνεργάτες μου και θα δούμε.”
“Θέλω να ευχαριστήσω τους τρεις συνεργάτες μου… Τον Ανδρέα Δουκάκη. Τον Σπύρο Χυτήρη και την Άντζελα Γάτσιου. Όλοι τους, από την πρώτη στιγμή, ήταν δίπλα μου. Χωρίς να τους πω “φύγετε”, μόνοι τους, αμέσως, μόλις έγινε γνωστή η λύση της συνεργασίας μου, είπαν “μαζί σου ήρθαμε, μαζί σου φεύγουμε”. Για την παραμονή του Άγγελου Χαρίση (σ.σ. παρέμεινε) δε φέρω γνώμη.
Όπως ένα πολύ μεγάλο “ευχαριστώ” οφείλω στα παιδιά, τους γονείς, τους χορηγούς μου και στην οικογένειά μου- τη γυναίκα, τα παιδιά μου. Περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες, δεχόμουν πιέσεις καθημερινά…
Επιπλέον, στον προπονητή της U20, τον Κώστα Χριστοφοράκη, με τον οποίο είχαμε μια άψογη συνεργασία κι έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για τα παιδιά της U17. Και τέλος, στον προπονητή της α’ ομάδας, τον κ. Γρηγορίου. Όσες φορές τον χρειάστηκα, ήταν πάρα “παρών”. Μου έδινε τη συμβουλή του –“δουλειά, δουλειά, δουλειά”. Αποτελεί ό,τι καλύτερο για την Κέρκυρα…”
