Το ποδόσφαιρο, ως το πλέον δημοφιλές ομαδικό παιχνίδι, ήταν και είναι φυσικό να προσελκύει πολλά ταλαντούχα και μη, παιδιά, τα οποία θα προσομοίαζαν κάπως με τους μάγους του ποδοσφαίρου. Πολλοί γονείς φαντάζονταν τον κανακάρη τους μεγάλο αστέρι του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού στερεώματος. Φαντασίες, βέβαια, αλλά δεν είναι τόσο κακό να ονειρεύεσαι… Άλλωστε εμείς, οι imaginistes, ενισχύουμε τέτοιες ουτοπίες διότι τις θεωρούμε απαραίτητο συστατικό της ισορροπίας του ανθρώπου.
Είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι τα σπορ είναι μια καλή δικαιολογία και ένα ακλόνητο άλλοθι για παρκάρισμα των παιδιών. Ρωτάς, λόγου χάριν, τους γονείς, “Πώς είναι ο Νικολάκης;” και σου απαντούν ότι είναι πολύ καλά, αλλά δεν έχει καθόλου χρόνο διότι κάνει ποδόσφαιρο, ποδηλασία, τένις, συν το φροντιστήριο, τα Αγγλικά και φυσικά το Σχολείο… Συνεχίζεις να ρωτάς όλο απορία, καλά και πότε παίζει; Τότε είναι η σειρά τους να σε κοιτάξουν σαν να ήρθες από άλλον πλανήτη… Σήμερα και λόγω της κρίσης, ίσως το φαινόμενο να μην έχει τις διαστάσεις που είχε πριν από λίγα χρόνια. Όμως συμβαίνει ακόμα, σε μικρότερη έκταση και προξενεί μεγάλη ταραχή και στενοχώρια στους γονείς που αναγκάζονται να κόψουν κάποιες τέτοιου είδους δραστηριότητες… Ας έρθουμε ειδικότερα στο θέμα “ποδόσφαιρο“, λοιπόν.
Το ποδόσφαιρο δεν μαθαίνεται, το ποδόσφαιρο, παίζεται!
Αν θες να κάνεις ένα παιδί ευτυχισμένο, χάρισε του μια μπάλα.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε την απαξίωση του παιχνιδιού “ποδόσφαιρο” και τη μετατροπή του σε μια παγκόσμια, ομοιογενή, σύγχρονη σούπα, όπου τα ταλέντα -και όχι μόνο- είναι υποχρεωμένα λόγω του σύγχρονου τρόπου που επιβάλλεται από την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, να τρέχουν ασταμάτητα, να κυνηγάνε λυσσασμένα τον αντίπαλο, να απαγορεύεται να ντριπλάρουν πάνω από μία, το πολύ, φορά και να μπορούν να αντέξουν τρία ημίχρονα.
Οι απανταχού σχολές ή “Ακαδημίες ποδοσφαίρου“, όπως αυτάρεσκα αποκαλούνται, “διδάσκουν” τον ομοιόμορφο τρόπο παιξίματος. Τρεχάλα και η μπάλα με το εσωτερικό του ποδιού και με τη μία. Ντρίπλες, ψαλιδάκια, τακουνάκια και τα συναφή, δεν έχουν θέση στο σημερινό ποδόσφαιρο. Βάζουν τα παιδάκια στον αυτόματο και τους αφαιρούν κάθε πρωτοβουλία και κάθε “περιττή” κίνηση. Πέφτει δε πολύ χοντρόχερο αν κάποιος ευφάνταστος πιτσιρίκος, θέλοντας να διασύρει τον αντίπαλό του, τον ντριπλάρει δύο φορές. Όλα στο βωμό της νίκης. Κι όμως, το ποδόσφαιρο προσφέρει στους εραστές του μοναδικές συγκινήσεις, αρκεί μαζί με την ταχύτητα, να βλέπεις και κάνα φάλτσο. Στη Βραζιλία, φερ’ ειπείν, παρά τις μεγάλες αλλοιώσεις που έχει υποστεί το ποδόσφαιρό της, θεωρείται ξεφτίλα να δώσεις πάσα με το εσωτερικό του ποδιού. Ο αρτίστας θα βάλει στη μπάλα φαλτσάκι με το εξωτερικό του παπουτσιού…
Γι’ αυτόν το λόγο καταργήθηκαν τα 10άρια. Μας επέβαλαν το κόψιμο της θέσης 10. Δεν υπάρχουν οι Μαραντόνες , οι Πελέδες και στη χώρα μας δε βγαίνει νέος Μπέμπης, νέος Δομάζος, νέος Δειμέζης, νέος Δεληκάρης, νέος Κούδας… Ποιοι και πού από τους παραπάνω “διδάχθηκαν” το σπορ; Απ’ όσο γνωρίζουμε, ήσαν όλοι αυτοδίδακτοι και σπούδασαν στα μεγάλα σαλόνια των αλάνων, των σοκακιών και των άχτιστων οικοπέδων. Κύριοι εκφραστές της αυτοσχεδιαστικής σχολής. Φτάσαμε να ζούμε μόνο με την ανάμνηση και τα video των τελευταίων μπαλαδόρων, Καραπιάλη και Τσιάρτα. Και όλα αυτά, επειδή το ποδόσφαιρο διδάσκεται από μια παγκόσμια σχολή που βάζει τα παιδιά στη μηχανή για να παράγει ομοιόμορφα “παιχτάκια” που παίζουν μεν γρήγορα και δυνατά, αλλά με αφόρητα προβλέψιμο και βαρετό τρόπο.
Τελικό συμπέρασμα:
Αντιστεκόμαστε στο αντιερωτικό ποδόσφαιρο.
Αντιστεκόμαστε στα 5χ5 όπου μπορείς να παίξεις μόνο ωραίο ξυλίκι.
Αξιοποιούμε δρομάκια, πλατείες, οικόπεδα, τα οποία μετατρέπουμε σε γήπεδα, φτιάχνουμε ομάδες και οργανώνουμε τουρνουά γειτονιάς.
Σνομπάρουμε και καταγγέλλουμε το κατηχητικό ποδόσφαιρο.
Επαναφέρουμε οριστικά και επισήμως τη θέση “μπακότερμα” και “εξωφυλαρούχα”!
Επιμέλεια: Χρήστος Πιπίνης
Πηγή: imaginistes.com
