Μία περιεκτική ανάλυση της φανέλας που φόραγες όταν νόμιζες πως η αλάνα είναι Μπερναμπέου και ο Γκούμας είναι έτοιμος να σε καλέσει στην Εθνική νέων.
Το 1
Ο άσσος. Ο τερματοφύλακας (ο Θεός να τον κάνει) της ομάδας. Συνήθως ο χοντρός της ομάδας, ή ο ‘’παίζω σε όλες τις θέσεις’’. Στις περισσότερες ομάδες η μοναδική διαφορά του 1 με το 15 ήταν στα κιλά. Σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις ομάδων τοπικού που τύχαινε γνωστοί τερματοφύλακες να βγάζουν τα τελευταία ένσημα πριν την σύνταξη η φανέλα με το 1 και το σήμα της εκάστοτε ομάδας έμενε πάντα στην ντουλάπα των αποδυτηρίων καθώς ο σταρ έφερνε πάντα από το σπίτι, δικιά του φανέλα Adidas από την προηγούμενη ομάδα του με ραμμένο το σήμα της σούπερλιγκ και 15 ακόμα χορηγούς από το γιακά μέχρι και τις μασχάλες. Ήταν επίσης ο τύπος που ποτέ δεν κατάφερε να συνδυάσει σωστά το χρώμα της φανέλας με το χρώμα από τις κάλτσες προκαλώντας γέλιο μέχρι και στον Κυρ Νικόλα που έβλεπε το ματς από την αυλή του χωρίς να ξέρει καν ποιες ομάδες παίζουν. Ά και αν έτρωγε κάποιο αστείο γκολ δεν πάταγε στο γήπεδο για τουλάχιστον ένα μήνα, διάστημα στο οποίο το 15 έτριβε πονηρά τα χέρια του.
Το 2
Συνήθως ήταν το δεξί μπακ στις περισσότερες ομάδες με εξαίρεση έναν προπονητή που είχα κάποτε στο Προάστειο και έδινε το 2 στον αριστερό. Κατά 90% ήταν το τρεχαντήρι της ομάδας, αλλά και ταυτόχρονα ο ποιο άτεχνος επομένως έπαιζε εκεί απλά και μόνο για να κάνει επελάσεις τύπου Γιούρκα Σειταρίδη στο Γιούρο της Πορτογαλίας. Ψηλό παιδί, με τα μαλλιά καρφάκια που σε κάθε κεφαλιά που τύχαινε να κάνει αμέσως σταμάταγε για να τσεκάρει άμα χάλασε το λουκ. Συνήθως ως πλάγιος στα εκτός έδρας παιχνίδια ήταν ο κύριος αποδέκτης πληθώρας καντηλιών που έπεφταν σαν κομήτες από την εξέδρα της γηπεδούχου ομάδας, ενώ κάθε φορά που έκοβε αντίπαλο ο προπονητής έτριβε τα χέρια του στον πάγκο υπενθυμίζοντας σε όλους πως αυτός ήταν που τον ανακάλυψε.
Το 3
Αντίστοιχη περίπτωση με αυτή του 2. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι πως το 3 το παίρνανε συνήθως οι ποιο άμπαλοι αριστεροπόδαροι ή τα βύσματα τα οποία δεν χωρούσαν με τίποτα στην εντεκάδα και απλά έπρεπε κάπως να παίξουν. Συνήθως κάπου στο 65΄ και ενώ η ομάδα έχανε, σήκωναν το χέρι και ζητούσαν αλλαγή γιατί –δήθεν- χτύπησαν, και έβλεπαν το υπόλοιπο του αγώνα στην αριστερή άκρη του πάγκου βγάζοντας σέλφι με το κινητό. Α, και πανηγύριζαν τα γκολ με το θλιμμένο βλέμμα τύπου ‘μακάρι να μπορούσα να αντέξω μέχρι το τέλος αλλά πονάω πολύ’. Εκτός γηπέδου ήταν κολλητοί με το 10. Πάντα.
Το 4 & το 5
Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Σε κάθε μα κάθε ομάδα ο προπονητής πάντα θα τους πει πως ο ένας θα παίξει μπροστά από τον άλλο όμως αυτοί και πάλι θα βρούνε τον τρόπο να έρθουν δίπλα. Συνήθως μιλώντας για το 4 & το 5 αναφερόμαστε σε ψηλά κορμιά με μίνιμουμ ύψος το 1.85 και φλύαροι μέχρι αηδίας. Είναι οι βρώμικοι παίκτες. Αυτοί που ακόμα και αν μπορούν να κόψουν καθαρά τον αντίπαλο θα βρούνε έναν τρόπο να προσθέσουν και μία αγκωνιά στην όλη φάση έτσι για το γαμώτο. Κατά 90% πρόκειται για παιδιά των ΕΠΑ.Λ. οι οποίοι δεν βλέπουν την ώρα να λήξει ο αγώνας για να φύγουν στον περιφερειακό για κόντρες με τα κωλοπειραγμένα γιαμάχα. Ερωτευμένοι με την κίτρινη κάρτα και πρώτοι υποψήφιοι για αρχηγοί σε περίπτωση που το 10 δεν ξυπνήσει το πρωί για να έρθει στο ματς. Σπέσιαλ χαρακτηριστικό τους το γεγονός πως αν τραυματιστούν θα το συζητήσουν με ολόκληρη την πόλη και θα μιλάνε για τον εαυτό τους λες και ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να παίξει ντέρμπι χωρίς τον Μπεργκ. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν να λένε πως κάποτε παίζανε στην ομάδα νέων κάποιας ομάδας της Σούπερλιγκ.
Το 6
Ο παλιός. Παίκτης συνήθως πάνω από 32 χρονών με πλούσιο βιογραφικό σε Βήτα Εθνική. Μία χρονιά είχε βρεθεί και σε πάγκο ομάδας της Σούπερλιγκ και έπαιξε μόλις ένα ματς αλλά αυτό συνήθως αρκεί για να χαρακτηριστεί παγκοσμίου κλάσης εξάρι. Μόνιμος εχθρός με το 10 γιατί αναγκαζόταν να παίζει για δύο σε κάθε αγώνα και αντικείμενο θαυμασμού από τα 4 & 5 που όταν τελειώνουν τις κόντρες και αράζουν με ποδοσφαιρόφιλη παρέα ποτέ δεν παραλείπουν να αναφέρουν ότι έχουν υπάρξει συμπαίκτες με το τάδε εξάρι. Συνήθως φέρνει και την οικογένεια στο γήπεδο και είναι ο μόνος που παίζει για την ομάδα.
Το 7
Ο εγκέφαλος. Ο τεχνίτης. Ο γιός του κόουτς που πάντα δέχεται συγχαρητήρια ακόμα και αν δεν άγγιξε μπάλα σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Αν δεν ήταν γιός του κόουτς, τότε ήταν σίγουρα ο κοντός με τις χοντρές γάμπες που μεγάλωσε με μία αφίσα του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Συνήθως η φανέλα με το 7 ήταν μόνιμα στο σπίτι του εκάστοτε παίκτη και δεν το φόραγε κανένας άλλος. Συνοδευόταν με μαύρο ισοθερμικό ακόμα και αν ήταν Αύγουστος μήνας με 35 βαθμούς. Και αν οι κάλτσες δεν ήταν XXL ώστε να φτάνουν μέχρι τα μπούτια τα έχωνε στον φροντιστή της ομάδας ο οποίος με τη σειρά του στα γενέθλια του 7 του έπαιρνε πάντα δώρο ζαρτιέρες για να κρατάνε τις κάλτσες ψηλά. Και μάντεψε. Το 7 τις φόραγε.
Το 8
Πρώτο φιλικό της χρονιάς και ο νέος προπονητής ρωτάει ποιοι παίζουν κέντρο. Οι πρώτοι 5 που θα πεταχτούν φωνάζοντας ‘’εγώ-εγω’’ αυτόματα γίνονται και οι πέντε πρώτοι που θα ξεκινήσουν την σεζόν στον πάγκο. Ε, ο ένας που μένει συνήθως παίρνει και το 8. Μέτριος παίκτης αλλά με συνείδηση. Ποτέ δεν θα εκβιάσει το φάουλ και ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί άρα και ποτέ δεν βλέπει κάρτα. Φωτεινή εξαίρεση ένα 8 που έπαιζε στον Παμβαγιακό που η συλλογή του από κόκκινες ήταν μεγαλύτερη και από τον αριθμό των εύστοχων πασών. Το 8 επίσης είναι και αυτός που σε κάθε μα κάθε αγώνα θα φέρνει ταινία για τις επικαλαμίδες και θα δώσει σε όλους περιμένοντας πάντα να την πάρει πίσω, αλλά συνήθως δεν επιστρέφει ποτέ. Πιθανόν μετά από κάνα δυο παιχνίδια να την βρει μισοτελειωμένη στην τσάντα του 11 το οποίο φυσικά δεν θα ξέρει πως βρέθηκε εκεί. Επίσης είναι ο αγαπημένος του προπονητή. Ένα ωραίο χαρακτηριστικό είναι οι Χριστοπαναγίες που έτρωγε το 8 από τον προπονητή. Και το βασικότερο. Μόνιμα μαλωμένος με το αποσμητικό…
Το 9
Το 9 για κάποιο λόγο το συνδέω με σωματότυπο 1,95, λεπτό σαν οδοντογλυφίδα και ταχύτατο παίκτη. Επίσης όταν μιλάω για το 9 μου ρχεται αυτόματα στο μυαλό ο Αντώνης Γιόνδης της Δόξας. Το 9 συνήθως ήταν παίκτης με προσόντα ο οποίος όμως ήταν μόνιμα μαλωμένος με το γκολ. Παρόλα αυτά όμως έπαιρνε όλες τις κεφαλιές. Τα 9 ήταν ωραία παιδιά, πάντα αυτοί που γούσταραν τα κορίτσια αλλά και αυτοί δεν γλύτωναν το βρίσιμο του προπονητή. Ήταν αυτοί που μπορεί να ήταν εκτός αποστολής στην εξέδρα και να εξακολουθούν να τρώνε βρίσιμο. Αλλά ήταν παιδιά της υπομονής. Δεν απάνταγαν ποτέ. Αν και συνήθως περίμεναν την πρώτη μέρα των μεταγραφών για να πάρουν το δελτίο τους και να φύγουν. Και τότε το 12 γέλαγε πονηρά.
Το 10
Το 10 το ξεχώριζες ακόμα και αν το έβλεπες στον δρόμο 2 μέρες πριν το ματς. Ο μαγκάκος της ομάδας, ο τύπος που επειδή του βγήκαν δύο σερί ντρίπλες στο φιλικό με την ομάδα παίδων, παντρεύτηκε τον τίτλο του Λιονέλ Μέσι άσχετα αν στον αγώνα δεν σταύρωνε ούτε πάσα. Συνήθως το 10 έκανε οτιδήποτε άλλο εκτός από το να δημιουργεί παιχνίδι που ήταν και ο ρόλος του. Μιλάμε για τον τύπο που θα έρθει στα αποδυτήρια 3 λεπτά πριν ξεκινήσει η ομάδα το ζέσταμα και θα βγει μόνο όταν έρθει η ώρα για την σέντρα. Στον ενδιάμεσο χρόνο θα φτιάξει τουλάχιστον 5 φορές το μαλλί του, θα φουλάρει με κολόνια χιούγκο Μπος από τη φανέλα μέχρι και τις επικαλαμίδες και θα ξεκινήσει ολόκληρη συζήτηση με τον βοηθό προπονητή σχετικά με το ποιο περιβραχιόνιο θα πρέπει να διαλέξει για το ματς. Φυσικά δεν βγαίνει ποτέ αλλαγή, σε κάθε ματς φέρνει την γκόμενα και την παρκάρει πίσω από την εστία έτσι ώστε αν καταφέρει και βάλει κανένα γκολ να τρέξει αμέσως να το αφιερώσει. Α και εννοείται είναι ο μόνιμος εκτελεστής των φάουλ αν και η πλειοψηφία αυτών καταλήγει στα πτηνά. Και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν του μιλάς ακόμα και αν από τις 10 προσπάθειες του, οι 15 είναι αποτυχημένες. Ο τύπος που σίγουρα δεν θέλεις να κάνεις παρέα.
Το 11
Το 11 το φόραγαν 2 κατηγορίες ‘’ποδοσφαιριστών’’. Η πρώτη ήταν οι στιλάτοι ποδοσφαιριστές μιας και η συμμετρία του αριθμού 11 ταίριαζε γάντι στην ακαταλαβίστικη ψυχοσύνθεση τους. Η δεύτερη κατηγορία ήταν οι παίκτες κλειδιά (ταχαμ) οι οποίοι συνήθως είχαν φροντιστήριο και ήρθαν τελευταία στιγμή και έλυσαν τα χέρια του κόουτς ο οποίος ήδη κοίταζε στον πάγκο και ήταν έτοιμος με βαριά καρδιά να φωνάξει το 12 για να ξεκινήσει. Το 11 επίσης ήταν ο τύπος που θα φοράει τουλάχιστον από ένα περικάρπιο στο κάθε χέρι αλλά και αυτός που θα ξοδέψει ολόκληρη την ταινία για τις επικαλαμίδες την οποία καβάντζωσε κρυφά από τον 8 την ώρα που εκείνος είχε πάει για κατούρημα. Ψηλά παλικάρια που όμως για κάποιο λόγο ποτέ δεν έπαιρναν κεφαλιά και κουράζονταν από το δεκάλεπτο. Συνήθως έβγαιναν πρώτη αλλαγή και ήταν οι καλύτεροι φίλοι του 12 που συνήθως έμπαινε στη θέση τους.
Το 12
Θα μπορούσαμε να αναλύουμε ολόκληρες ώρες τα 12. Δρομίσιοι. Της αλάνας. Γλύφτες σε βαθμό κακουργήματος. Ήταν όμως πιστοί. Ακόμα και αν η ομάδα ήταν τελευταία με 1 βαθμό από κατά τύχη ισοπαλία με τον προτελευταίο και είχαν φύγει όλοι οι βασικοί, ο 12 ήταν αυτός που θα έμενε μόνος του την τελευταία αγωνιστική περιμένοντας να υποκύψει στο γλείψιμο του ο προπονητής και να τον βάλει να παίξει. Δεν ήταν κακοί ή αδιάφοροι παίκτες απλά δεν ήταν στο επίπεδο των υπολοίπων. Συνήθως ήταν το παιδί του παιδικού φίλου του προπονητή ο οποίος κάθε φορά που βλέπει το γιό του στον πάγκο πάει χαμογελώντας γελοία πίσω από τον πάγκο και ξεκινάει το ψήσιμο στον κόουτς. Τις περισσότερες φορές καταφέρνει να πετύχει την είσοδο του στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο όταν και το 11 θα έχει κλατάρει τελείως. Και αν η ομάδα χάνει και ο αυτός περπατάει στο γήπεδο ο κόουτς κοιτάζει στην εξέδρα τον μπαμπά του 12 και ρίχνει ένα καντήλι στο 9.
Το 15
Μία αναφορά στο 15 έγινε και κατά την ανάλυση του 1. Ελάχιστες οι διαφορές τους. Κάποιες φορές το 15 το έπαιρνε ο συνταξιούχος τερματοφύλακας για να δώσει χρόνο συμμετοχής στο νεότερο. Βέβαια όταν ο νεότερος δεν ερχόταν στο γήπεδο ο 15 ήταν το πρόσωπο του αγώνα. Όλοι αυτόν κοίταζαν. Ήταν σπάνιες οι φορές που το 15 έπαιζε επομένως και μόνο η παρουσία του κάτω από τα δοκάρια ήταν ένα αξιοσημείωτο γεγονός.
Το 13,14,16.
Αυτά πάνε μαζί. Είναι οι 3 από τους πέντε που έχουν καθηλωθεί στον πάγκο γιατί έπρηξαν τον κόουτς στο πρώτο φιλικό. Συνήθως παίζει ο ένας από αυτούς καθώς η μία αλλαγή είναι πάντα κλεισμένη από το 12 και η δεύτερη από το 17 ή το 18 για λόγους που θα αναφερθώ σε λίγο. Ποιοτικοί παίκτες αλλά και τρομερά φαντασίες καθώς είναι ικανοί να σου πουν 10 διαφορετικές δικαιολογίες για τις οποίες είναι στον πάγκο. Ινδάλματά τους είναι πάντα οι διάφοροι κατά καιρούς παγκοσμίου κλάσης ποδοσφαιριστές οι οποίοι για διάφορους λόγους πέρασαν κάποια σεζόν της καριέρας τους στον πάγκο.
Το 17 & το 18
Οι έτεροι παλαίμαχοι. Αυτά τα δύο νούμερα φοριούνται σπάνια από πιτσιρικάδες που παίζουν με πλαστά δελτία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ από overaged παίκτες οι οποίοι μετά από πολυετή καριέρα θέλουν να κλείσουν ήσυχα την καριέρα τους στο χωριό που πρωτοξεκίνησαν. Είναι οι παντογνώστες και αυτοί που ότι λάθος και να κάνουν οι βασικοί, αυτοί θα το έκαναν σίγουρα σωστό. Συνήθως αναπολούν στον πάγκο στιγμές της δόξας τους την δεκαετία του 90’ και ο προπονητής επειδή του τα έχουν φουσκώσει σηκώνει τον έναν για να μπει ώστε να λήξει η συζήτηση. Ποτέ δεν φοράνε τα ίδια ρούχα με τους υπόλοιπους αναπληρωματικούς και προτιμούν κυρίως ρούχα από τις ΠΑΕ που έχουν παίξει στο παρελθόν. Όποτε λείπει το 6 και ξεκινάνε αυτοί, σταθερό αξεσουάρ το περιβραχιόνιο που προκαλεί τα καντήλια από το 10. Έχουν την τάση να διδάσκουν τους πάντες μέσα στο γήπεδο και είναι οι ποιο σπαστικοί για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Όμως είναι και αυτοί που όλοι οι άλλοι θέλουν να μοιάσουν. Και αυτοί που όλοι μας καμαρώνουμε που είχαμε κάποτε συμπαίκτες. Βέβαια και αυτοί κάνουν λάθη αβέρτα όταν παίζουν και ο προπονητής εκνευρισμένος ψάχνει με το βλέμμα του τον 9 που έχει βγει αλλαγή και είναι στην εξέδρα και τον καντηλιάζει.
Επιμέλεια:Γεώργιος Δάγλας
