Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που αρχίζει η αθλητική σεζόν, το κεφάλι μου πλημμυρίζει από τις σκέψεις που μου δημιουργούν τα όσα ακούω και διαβάζω από γονείς που μου διηγούνται ιστορίες καθημερινού ερασιτεχνικού, συνήθως παιδικού, αθλητισμού. Φρίττω με ιστορίες γονιών που ισχυρίζονται, δίχως πάντως να έχουν τα στοιχεία ή το κουράγιο να προχωρήσουν σε επώνυμη καταγγελία, ότι τους ζητούν “φακελάκι” προκειμένου να δώσουν χρόνο συμμετοχής στα παιδιά τους. Εξοργίζομαι με ιστορίες γονιών που νιώθουν ότι γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αθλητικά σωματεία που λειτουργούν σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, ή και από ακαδημίες – ιδιωτικές επιχειρήσεις που φτάνουν να αισχροκερδούν σε βάρος τους. Κι αν με ενοχλεί λιγότερο να ακούω ότι συμβαίνει αυτό με ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ενοχλεί πάρα πολύ να ακούω τέτοιες ιστορίες να συμβαίνουν σε αθλητικά σωματεία, δηλαδή σε νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού σκοπού.
Από καιρό σε καιρό αγγίζω αυτό το τεράστιο, πολυδιάστατο και ανεξάντλητο θέμα, στο οποίο θεωρώ ότι οι αθλητικοί δημοσιογράφοι και τα media θα έπρεπε να δίνουμε πολύ μεγαλύτερη σημασία, δεδομένου ότι η Πολιτεία δεν έδωσε ποτέ την απαιτούμενη σημασία και, κατά συνέπεια, μόνο τα media θα μπορούσαν να εκθέσουν την πραγματικότητα μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα προκειμένου να προκαλέσουν παρεμβάσεις. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται να υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να καταθέσουν τεκμηριωμένες μαρτυρίες και στοιχεία που θα “δέσουν” τις ιστορίες και θα πείσουν τον αθλητικό δημοσιογράφο και το αθλητικό Μέσο Ενημέρωσης να δώσει σημασία και να αναδείξει την ιστορία. Προτού καταλήξω, στο τέλος αυτού του σημειώματος, σχετικά με αυτόν τον συλλογισμό, εστιάζω λίγο στην υπόθεση “αθλητικό σωματείο”.
Πέφτουν θύματα, συμβαίνει να ακούω πολύ συχνά, οι γονείς επειδή βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην επιλογή του σωματείου της γειτονιάς, δεδομένου ότι δεν έχουν στην σημερινή εποχή την πολυτέλεια, δηλαδή τα χρήματα και τον χρόνο, για να γυρέψουν αλλού ένα καλύτερο σωματείο, μια καλύτερη αθλητική στέγη για τα παιδιά τους. Το ακούω όλο αυτό, αλλά μέχρι ενός σημείου. Διότι αν σε ενοχλεί το καθεστώς στο αθλητικό σωματείο της γειτονιάς σου, ποιος νομίζεις ότι σε εμποδίζει να το αλλάξεις; Γίνε μέλος, γίνετε μέλη όλοι εσείς οι “παραπονούμενοι” γονείς, δώστε το παρών στις συνελεύσεις, απαιτείστε οικονομική διαφάνεια, ζητήστε οικονομικό απολογισμό, εκμεταλλευτείτε τα δικαιώματα του μέλους του σωματείου, ή ακόμα καλύτερα, εφόσον έχετε τον χρόνο, μπείτε στο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου, πάρτε την ευθύνη στα χέρια σας και αλλάξτε τις προδιαγραφές του αθλητισμού που κάνουν τα παιδιά σας. Ποιος νομίζετε ότι μπορεί να σας εμποδίσει να το κάνετε αυτό;
“Εφτιαξε ο απατεώνας ένα αθλητικό σωματείο, για να γλιτώνει τα έξοδα, ανάγκασε έτσι τον δήμο να του παραχωρεί τσάμπα κάποιες ώρες το δημοτικό στάδιο, και αναγκαζόμαστε να του δίνουμε ένα σωρό λεφτά, μαύρα, για να παίζει το παιδί μπάλα με έναν προπονητή της κακιάς ώρας”, είναι μια από τις πιο μοντέρνες και συχνές “καταγγελίες” που φτάνουν στο inbox μου. Οκ, ας δεχθώ, διότι έχω αντιληφθεί ότι συμβαίνει, ότι ο πονηρός μάζεψε άλλους 20 για να βάλουν υπογραφή σε ένα καταστατικό, ξόδεψε και 600 ευρώ για τα έξοδα και έφτασε μέχρι την ίδρυση ενός αθλητικού σωματείου και την αναγνώρισή του, κατά άθλημα, από τις ομοσπονδίες. Από πού προκύπτει ότι εσύ, ο γονιός, δεν έχεις το δικαίωμα να περάσεις την πόρτα του δημαρχείου και να καταγγείλεις έναν τύπο που έχει στήσει μαγαζί, και όχι σωματείο, στην πλάτη του δήμου με την εκμετάλλευση του δημοτικού σταδίου; Ποιος σου είπε ότι δεν έχεις αυτή τη δύναμη; Και ποιος σου είπε ότι δεν θα σου δώσει σημασία ένας δήμαρχος που θα ξέρει ότι ο επόμενος στον οποίο θα αποταθείς προκειμένου να καταγγείλεις την ιστορία και μαζί την απάθεια του δήμου στην καταγγελία σου θα είναι ένας αθλητικός δημοσιογράφος; Ακόμη και αν είναι συνέταιρος με τον τύπο που σε εκμεταλλεύεται, ένας δήμαρχος στη σημερινή εποχή αποκλείεται να μην ιδρώσει όταν θα αντιμετωπίσει την καταγγελία σου.
“Μου ζήτησε ο προπονητής χαρτζιλίκι για να τον βάζει”, είναι μια άλλη πολύ συνηθισμένη “καταγγελία” που ακούω. Κι εσύ τι κάνεις; Αν αυτή την ιστορία τη βιώνεις με τον πιτσιρικά σου σε ένα συνοικιακό αθλητικό σωματείο, σου έδειξα παραπάνω τον δρόμο: μέλος, συνέλευση, παράσταση στο διοικητικό συμβούλιο. Αν την ιστορία τη ζεις με το παιδί σου που βρίσκεται σε ιστορικό σύλλογο, θα σου πρότεινα το ίδιο, με άλλα λόγια: κατάγγειλέ το! Βρες τα στοιχεία, παγίδευσέ τον, ηχογράφησέ τον, βιντεοσκόπησέ τον, συζήτα το και με άλλους γονείς – θύματα, κι όταν δέσεις την ιστορία ξεκίνα να την διηγείσαι. Πρώτα προς την διοίκηση του σωματείου, και μετά, αν δεν δεις ικανοποιητική αντίδραση, προς τις αρχές και τα media.
Με λίγα λόγια, ενεργοποιήσου. Οπως στα περισσότερα πεδία της ελληνικής ζωής, στον αθλητισμό ζω μια κατάσταση, η οποία, μέσες άκρες, περιγράφεται ως εξής: η διαφθορά ακμάζει επειδή πατάει πάνω στην απάθειά σου. Ενας προπονητής ζητάει φακελάκι επειδή οι 7 στους 10 θέλουν να του το δώσουν και οι 3 στους 10 έχουν να του το δώσουν. Ενας έφορος βάζει χέρι στο ταμείο του αθλητικού σωματείου επειδή ουδείς τολμά να τα βάλει με “τον ακούραστο εργάτη – υπηρέτη της ομάδας”, δηλαδή επειδή εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι οι 7 στους 10 γονείς τον βλέπουν μόνο μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου όταν πηγαίνουν να αφήσουν ή να πάρουν το παιδί τους από την προπόνηση. Ενα “σωματείο” αισχροκερδεί με την αύξηση στις συνδρομές, τις τσιμπημένες τιμές της αθλητικής ενδυμασίας, τα αυξημένα “λειτουργικά έξοδα” επειδή οι 9 στους 10 γονείς δεν μπαίνουν ποτέ στην διαδικασία του ελέγχου.
Εν κατακλείδι, όσο θα συνεχίσεις να λειτουργείς ως πρόβατο, για όποιο λόγο, το σωματείο θα συνεχίσει να “σε κλέβει”, ο προπονητής και ο έφορος θα συνεχίσουν να σου ζητούν “φακελάκι”, τον αθλητισμό του παιδιού σου θα συνεχίσεις να τον πληρώνεις με “μαύρα” δίχως να λαμβάνεις κανενός είδους παραστατικό. Και, το χειρότερο, ο γιος ή η κόρη σου θα ανατραφεί με αυτή την αθλητική νοοτροπία. Θα μεγαλώνει με το αθλητικό soundtrack που δημιουργεί ο λόγος σου: ο προπονητής τα παίρνει, ο σύλλογος σε κλέβει, ο αθλητισμός είναι ληστεία, κοροϊδία, ψεύτικος και βρώμικος. Εκτός και αν σε δει να κάνεις επιτέλους κάτι για αυτό. Κάτι παραπάνω από το να γαμωσταυρίζεις στο αυτοκίνητο στον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, ή, ακόμη χειρότερα, την ημέρα που θα τον/την απογοητεύσεις με την “δυστυχώς παιδί μου δεν έχουμε λεφτά για να πληρώνουμε αυτούς τους κλέφτες για να κάνεις αθλητισμό” απόφασή σου.
Επιστρέφοντας στα περί του ρόλου των media, στην περίπτωση που το αποφασίσεις να κάνεις κάτι για να καθαρίσεις ή να βελτιώσεις τον αθλητισμό του παιδιού σου. Οταν ετοιμαστείς να καταγγείλεις συγκεκριμένα περιστατικά και να μιλήσεις με στοιχεία, το email μου είναι στη διάθεσή σου.
Επιμέλεια: Βασίλης Σαμπράκος
Πηγή: gazzetta.gr
