Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μπορεί να είπε πολλά στη συνέντευξη του για την ομάδα, αλλά δεν παρέλειψε να μιλήσει για τις δύσκολες ώρες που πέρασε η οικογένεια του.
Η συνέντευξη του Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είχε μόνο… επίθεση προς την ομάδα και τον προπονητή, είχε και άγνωστες πτυχές της ζωής του.
Η στιγμή που έχασε το μωράκι του έφερε μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα στον Πορτογάλο, που αναγκάστηκε να πάει σε ψυχολόγο, για να καταφέρει να “κρατηθεί”, καθώς δεν είναι εύκολο για κανέναν γονιό να χάνει το παιδί του.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, σε ένα νέο απόσπασμα από τη συνέντευξή του στον Πιρς Μόργκαν στο Talk TV, μιλά ανοιχτά για μια από τις χειρότερες στιγμές της ζωής του: τον θάνατο ενός από τα δίδυμα που περίμεναν ο ίδιος και η σύντροφός του, Χεορχίνα Ροντρίγκες, τον Απρίλιο.
Ο CR7 ομολογεί ότι δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί του συνέβη αυτή η τραγωδία και πώς να τη χειριστεί.
“Ήταν ίσως η πιο δύσκολη στιγμή που είχα στη ζωή μου από τότε που πέθανε ο πατέρας μου. Όταν κάνεις παιδί περιμένεις ότι όλα θα είναι φυσιολογικά, αλλά έχεις αυτό το πρόβλημα… είναι δύσκολο. Είναι μια δύσκολη στιγμή, γιατί δεν καταλάβαμε γιατί μας συνέβαινε αυτό. Ήταν δύσκολο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι γινόταν εκείνη τη στιγμή. Το ποδόσφαιρο δεν σταματά, είχαμε πολλούς αγώνες. Αλλά ότι… Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχουμε υποστεί, ειδικά η Χεορχίνα. Ήταν δύσκολο”, εξήγησε.
Σχετικά με τα συναισθήματά του εκείνη την περίοδο
“μερικές φορές προσπαθώ να εξηγήσω στην πιο στενή οικογένειά μου και στους φίλους μου ότι ποτέ δεν ένιωσα χαρούμενος και λυπημένος ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο για να εξηγήσω. Δεν ξέρεις αν θα κλάψεις ή θα χαμογελάσεις, γιατί είναι κάτι στο οποίο δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις”.
Το χειρότερο για τον Πορτογάλο αστέρα ήταν η επιστροφή στο σπίτι και… οι απορίες των άλλων παιδιών για το μωράκι.
“Η Χεορχίνα ήρθε σπίτι και τα παιδιά άρχισαν να λένε, πού είναι το άλλο μωρό, πού είναι το άλλο μωρό;”
Ο Πορτογάλος διατηρεί τις στάχτες του γιου του δίπλα σε αυτές του πατέρα του, που πέθανε το 2005, σε ένα παρεκκλήσι στο σπίτι του:
“Μιλάω μαζί τους όλη την ώρα και είναι δίπλα μου. Με βοηθάει να είμαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος πατέρας. Είμαι περήφανος για αυτό… το μήνυμα που μου στέλνουν, ειδικά ο γιος μου”
